Mga tampok na ponetiko ng wikang Aleman

Ang ponograpiya ng wikang Aleman ay isang pagkakasunud-sunod ng kadahilanan na mas madali kaysa sa ponograpiya ng Ingles o Pranses. Ngunit mayroon pa rin itong sariling pagkakaiba, kamangmangan na kung saan ay maaaring humantong sa maling pagbigkas. Ano ang mga tampok na ponema ng wikang Aleman?

Mayroong dalawang walang kondisyong patakaran na dapat malaman ng sinumang nag-aaral ng Aleman.

Panuntunan isa: ang lahat ng mga kalamnan ng articulatory apparatus, lalo na: ang palad, dila, pisngi, baba, ay dapat na ganap na nakakarelaks. Kung sinimulan mong pilayin ang iyong mga kalamnan, pagkatapos ang mga tunog ng Aleman ay agad na magsisimulang maging Ingles.

Ang pangalawang panuntunan: ang dila ay dapat nasa isang nakakarelaks na estado at malapit sa ibabang hilera ng mga ngipin at nagsasagawa lamang ng mga aktibong pagkilos sa panahon ng pagbigkas. Pagkatapos ng pagbigkas, ang dila ay dapat bumalik sa lugar nito.

Ang mga ponetiko ay humipo sa parehong mga patinig at mga katinig, at may mga pagkakaiba-iba.

Sa sistema ng ponema ng wikang Aleman mayroong parehong solong at dalawahan na mga tunog ng patinig. Ang mga ito ay tinatawag na monophthong at diphthongs, ayon sa pagkakabanggit.

Ang mga tampok na ponema ng wikang Aleman ay nagpapahiwatig din ng paghahati ng mga patinig sa mga kaukulang pares. Ang ganitong mga pares ay nahahati sa pamamagitan ng longitude-brevity at sa pamamagitan ng mga katangian ng articulation. May mga patinig na mas mababa, itaas, at gitna na pagtaas. Pati na rin ang mga bilog at walang putol na mga patinig, tinatawag din silang labialized at di-labial. Ang mga binigkas na patinig ay higit na mapang-asar kaysa sa mga di-matrabaho na mga patinig.

Ang mga tampok na ponograpiya ng wikang Aleman ay nakakaapekto rin sa mga katinig. Mayroong mga simpleng consonants at dalwang consonants, ang huli ay tinatawag na affricates. Sa wikang Aleman ay walang malambot na mga konsonante, at ang mga pagkakaiba ay hindi sa lambot-tigas, ngunit sa antas ng pagiging sonorousness.

Ang mga tinig na consonants ay malinaw na mas mababa sa Russian consonants. Kung ang katinig ay agad na nakatayo sa likod ng maikling patinig, kung gayon ito ay binibigkas nang mas masinsinang at para sa mas mahabang oras kaysa sa mga consonan na sumusunod sa mahabang mga patinig. Kung ang tunog ng katinig ay nasa pagsisimula ng isang salita, kung gayon ito ay naiinis, ngunit kung sa dulo, kung gayon, sa kabaligtaran, ito ay natigilan. Kung ang mga dobleng consonants ay matatagpuan sa nakasulat na pagsasalita, lagi silang binibigkas bilang isang tunog at nagpapahiwatig ng pagkasira ng nakaraang tunog ng patinig.

Siyempre, ito ay isang maliit na bahagi lamang ng mga pangunahing panuntunan ng ponema ng wikang Aleman. Kung tama at malinaw na nauunawaan mo ang lahat ng mga patakaran, kung gayon ang pagbigkas at komunikasyon sa wikang ito ay hindi magiging mahirap. Maraming naniniwala na ang wikang Aleman ay madaling matuto. "Tulad ng nakikita natin, nagbabasa tayo." Ito ay bahagyang totoo, ngunit upang malaman ang mga tampok na ponema ng wikang Aleman ay kinakailangan lamang. Kung hindi man, upang makamit ang tamang pagbigkas ay halos imposible.